#17 "Δύο χιλιάδες διακόσιες εικοσιδύο μέρες..."

Δύο χιλιάδες διακόσιες εικοσιδύο μέρες πόνου. Δεν του αρκούν. Βρήκε ωραίο χουζούρι στο κορμί μου. Θα μείνει, λέει. Κι άλλο. Μόνο που, όσο θρονιάζεται, τόσο δυναμώνω τα ηχεία και του φωνάζω στο αυτί: "Σε αγαπάω, πουτάνα ζωή (ακόμη κι έτσι)". Με αυτήν τη μελωδία. Πάντα.

 Υ.Γ.: Σοφάκι, η επανάσταση μπορεί να γαμιέται. Όχι η δική μας.