#10 "Τα ξανθά αγγελούδια" [Επιστρέφοντας τα δώρα]

Ας το παραδεχτούμε. Καθείς κουβαλά το δικό του σταυρό. Μικρό ή μεγάλο, δεν έχει σημασία. Για τον εαυτό του είναι μεγάλος. Τέλος. Το ζόρι του καθενός το σεβόμαστε. Απλά και τίμια. Σήμερα, θα σας μιλήσω για το δικό μου. "Μεγάλωσα" πολλά παιδιά ως δάσκαλος. Η μεγάλη μου αγωνία και ο μεγαλύτερος εφιάλτης ήταν να μεγαλώσω ένα δικό μου. Δεν το ήθελα ποτέ. Δεν το σκεφτόμουν. Ούτε καν ως αίσθηση αθανασίας.
Όταν με έπιασε αυτή η αίσθηση μεγαλείου, ήταν αργά. Είχα αρρωστήσει. Από καρκίνο. Κι επειδή η ζωή είναι μεγάλη πουτάνα, την πρώτη φορά που παραδέχτηκα πως κάτι περισσότερο με έδενε με τη γυναίκα δίπλα μου, συνέβη αυτό- μέσα μου. Κι εκεί είναι πολύ δύσκολο να τραγουδήσεις στον εαυτό σου και στη γυναίκα σου: I' m not the man I used to be. Κι είναι πιο δύσκολο να το παραδεχτείς -μη μου μιλάτε για ψυχοθεραπείες, τις έζησα.
Όποιος δεν έχει ζήσει το πανηγύρι της εξωσωματικής γονιμοποίησης, τα διλήμματα της υιοθέτησης μέσω των παράνομων κυκλωμάτων, την άτεγκτη νομοθεσία-με εξαιρέσεις- για τα ομόφυλα ζευγάρια, ας σωπάσει. Κάνετε πολύ θόρυβο κι οι ανάγκες των ανθρώπων αυτών είναι βουβές. Γιατί, απλώς, υπάρχουν τόσο αληθινοί άνθρωποι-όχι εγώ κατ' ανάγκη- που αξίζουν να είναι γονείς την ίδια ώρα που η μαλακισμένη κοινωνία μας προσπαθεί να ταυτοποιήσει "ξανθά αγγελούδια".