#3 "Δύσκολοι έρωτες"

Τα δίκια σου έχεις, σύντροφε Λουί. Ήταν και δύσκολη η εποχή. Η 'Ελσα, πρώτα ερωτευμένη με το Μαγιακόφσκι, μετά με τον Αντρέ κι ύστερα σε μια γωνιά εσύ κι η κοινή σας λατρεία για το Στάλιν. Και πώς να αγαπήσεις ένα ατσάλι; Και στους δρόμους οι στρατιώτες της επανάστασης να φυλλορροούν, να μη βγαίνει κι η καθημερινότητα. Και πόσα κοσμήματα και ποιήματα να πουληθούν για να περιγράψουν αυτό που όλοι οι αιώνες υμνούσαν. Διαρκώς. Ως μοτίβο καταχρηστικό. Ως ποιητική του μελλοδράματος. Και δώστου "έρως ανίκατε μάχαν" και "Κέλλομαι Γογγύλα" και "κλινοπάλη" και "πληγές του τοξοβόλου θεού" κι "ωχρές νεανίδες με πάλλοντα ασθμαίνοντα στήθη" και "ποιητές που επιστρέφουν ως κοράκια-no more Lenore". Φορτώθηκε ο έρωτας με τόσες πολλές λέξεις και εικόνες, που έγινε μια δυσανεξία η ευτυχία, μια παρένθεση ελάχιστη μπροστά στις μακροπερίοδες προτάσεις της μοναξιάς, της απουσίας, της θλίψης, του ανολοκλήρωτου και του στεναγμού.
Αλλά, να, πώς να στο πω, χωρίς να το παρεξηγήσεις; Πολλά βράδια, όταν ξύπναγα, μέσα στη νύχτα-συνήθως μετά από θεραπείες- ή εξαιτίας ενός άβολου ονείρου, συντόνιζα την ανάσα μου στο ρυθμό της κοιμισμένης στο πλάι μου γυναίκας και, ναι, ένιωθα πως υπάρχουν κι ευτυχείς έρωτες. Αυτοί που σε γεμίζουν  με επαναστατική αισιοδοξία. Όχι για τη μεγάλη ψευδαίσθηση πως θα αλλάξει ο κόσμος. Απλώς, για τη ζωή την ίδια.