#7 "Εμιγκρέκ..." [Επιστρέφοντας τα δώρα]

θα έχεις τα μαλλιά σου κοντό καρέ όπως η Καρίνα σε κείνη την ταινία/ θα φοράς μια μαρινιέρα /θα αφήνει ακάλυπτο τον ώμο σου/ κατά προτίμηση τον αριστερό/ θα ρίχνεις τυχαίες πλάγιες ματιές/ εγώ θα περπατώ πίσω σου/ σιωπηλός θα προσέχω το λίκνισμα αυτό που θα κάνει τα πλακόστρωτα να χάνουν τη γεωμετρία τους/ θα έχω τα χέρια στις τσέπες άχρηστα/ θα δείχνεις/ θα ρωτάς/ θα εξηγώ ή μάλλον θα φτιάχνω ερμηνείες

θα είμαστε εμιγκρέδες

θα σταθούμε πάνω σε γέφυρες πετώντας πετραδάκια στα μπατώ μους/ θα παίζουμε ώρες αυτό το παιχνίδι υπολογίζοντας τη βαρύτητα του σώματος και το χρόνο που απαιτεί η πτώση-τα βασικά φιλοσοφικά ερωτήματα δηλαδή/ θα κατεβαίνουμε στις όχθες του Σηκουάνα από την πλευρά που πλένουν τα τενεκέδια τους οι τελευταίοι κλοσάρ/ θα πίνουμε δυο γουλιές ξινισμένο κρασί από το ίδιο μπουκάλι/ θα σου σκουπίζω με την ανάστροφη τα χείλη/ θα σου ισιώνω μια φράτζα που έπεσε στα μάτια

θα είμαστε εμιγκρέδες

θα χαράζουμε σε κορμούς φιλύρας κάποιες λέξεις ή αρχικά/ θα γίνουν όνομα ενός χιπ χοπ συγκροτήματος αργότερα ή συνθηματικό μιας παρέας/ θα ξύσουμε με τον ίδιο σουγιά το βρώμικο χρώμα από τους φανοστάτες/ θα βρούμε τι κρύβεται κάτω από τον αστικό εξωραϊσμό/ θα ζωγραφίζουμε χαμόγελα στα παρκόμετρα/ θα στεκόμαστε πάνω από σχαριέρες εξαερισμού του μετρό/ θα είναι η μόνη ζεστασιά που μας επιτρέπεται

θα είμαστε εμιγκρέδες

θα χωνόμαστε σε άθλια μπιστρό με παλιά δερμάτινα καθίσματα/ θα ανοίγουμε ανάμεσά μας μια μικρή τρύπα να βγάλουμε μια τούφα παραγέμισμα για ενθύμιο/ θα μοιραζόμαστε μια μπαγκέτα στα δύο/ εσύ θα πίνεις κι ένα καφέ/ εγώ θα μαζεύω με το δείκτη κρυστάλλους ζάχαρης γύρω από τη ζαχαριέρα/ θα τους ρίχνω στο τασάκι προσεκτικά/ ύστερα θα ανάβω ένα σπίρτο/ να δούμε πώς μυρίζει η γλυκύτητα όταν πυρπολείται

θα είμαστε εμιγκρέδες

θα πλανηθούμε σε όλες τις στάσεις του μετρό/ ανάκατα Γκαρ ντε λ Εστ, Σαιν Λαζάρ Οντεόν/ θα επινοήσουμε αυτές που λείπουν/ δε θα βγάλουμε πολαρόιντ στους θαλάμους φωτογραφιών/ θα μείνει τελευταία ανάμνηση η φωτομετρική του διαβατηρίου/ θα αγοράσουμε κάρτες αναμνηστικές/ θα γράψουμε τουριστικές ευχές/ δε θα τις ταχυδρομήσουμε ποτέ/ θα τις αφήσουμε ανάθημα στους πλανόδιους οργανοπαίχτες

θα είμαστε εμιγκρέδες

θα ανεβούμε μεσημέρι στη Μονμάρτη με πλάγια βήματα σαν παιδικό παιχνίδι/ θα μπούμε στο πρώτο εστιατόριο/ θα παραγγείλουμε το πιάτο ημέρας για δύο/ θα το φάμε άπληστα/ με τα τελευταία μας ψιλά θα αγοράσουμε ένα πορτρέτο κάποιου άγνωστου από τα απούλητα ενός καλλιτέχνη του δρόμου/ θα το βάλουμε στον καθρέφτη του μπάνιου/ θα κολλάει εκεί το βλέμμα και θα ξεχνάμε το πρόσωπό μας

θα είμαστε εμιγκρέδες

θα τρέχουμε όλη τη ριβ γκος/ θα σταματάμε να πάρουμε την ανάσα μας μπροστά σε προθήκες παλαιοπωλείων/ θα μπαίνουμε σε παλιά βιβλιοπωλεία/ θα κλέβω βιβλία/ δε θα τα διαβάζουμε/ θα τα σκίζουμε το βράδυ τελετουργικά και θα τα καίμε σε ένα τσίγκινο λαβομάνο στο δωμάτιο/ θα γεμίζει η νύχτα μας καμμένη σάρκα Ρεμπό Μποντλέρ Λοτρεαμόν Σαρτρ

θα είμαστε εμιγκρέδες

θα μένουμε σε μια σοφίτα εγκαταλελειμμένη/ θα έχει μόνο ένα στρώμα ένα τραπέζι ένα από όλα τα βασικά ίσως ένα παράθυρο/ θα μυρίζει μούχλα από την υγρασία στις ταπετσαρίες/ θα έχει μια αποσμαλτωμένη μπανιέρα/ θα τυλίγεις το κορμί σου με ένα χοντρό πάπλωμα/ θα φοράω ίσως μόνον εκείνο το μαύρο καβουράκι του Πικολί από την "Περιφρόνηση"/  θα μπαίνουμε κρυφά

θα είμαστε εμιγκρέδες 

θα ξεκουράζεσαι/ θα κάνεις ό,τι σου αρέσει/ θα σε φροντίζω εγώ-όχι άλλο εσύ/ θα δουλέψω τα χέρια μου/ οδοκαθαριστής μπογιατζής λατζέρης/ θα δουλέψω μηχανικά σκλάβος δούλος ζώο/ θα πουλήσω μόνο το κορμί μου/ θα αγοράσουμε ένα πικάπ βαλιτσάκι για σαρανταπεντάρια βινύλια/ θα καλύπτουμε τη μυρωδιά με μουσικές/ Μπρελ Πιαφ Αρντί Ζιλιετγκρεκό Φρανσγκάλ Γκενσμπούργκ

θα είμαστε εμιγκρέδες

θα σου μαθαίνω τη γλώσσα με το δικό μου τρόπο/ γιατί η μητέρα και η θάλασσα έχουν την ίδια ρίζα/ ή γιατί το καλοκαίρι υπήρξε/ ύστερα θα επαναλαμβάνουμε τα φωνήεντα και τις αποχρώσεις τους όταν/ θα με σκεπάζεις με έρωτα και θα σκάβουμε τα κορμιά μας/ θα γεμίζει το δωμάτιο με αξάν γκραβ και σύμφωνα σιωπηλά

θα είμαστε εμιγκρέδες

θα πηγαίνουμε τις Κυριακές στους μεγάλους κήπους-κατά προτίμηση του Λουξεμβούργου/ θα χαζεύουμε αλέες αγάλματα συντριβάνια ταμπέλες δρόμων προσόψεις κτιρίων/ δε θα πάμε σε μουσεία και αξιοθέατα/ δε θα σε ανεβάσω στον πύργο του Άιφελ-όχι αγναντέματα από ψηλά στην ξένη/ δε θα περάσουμε την Αψίδα του Θριάμβου-όχι άλλοι θρίαμβοι/ δε θα περιηγηθούμε το Λούβρο-δική τους η Νίκη κι η ανάπηρη Αφροδίτη/ δε θα βαδίσουμε τα Ηλύσια Πεδία-έχουμε καιρό/

θα είμαστε εμιγκρέδες

θα ανεβούμε μόνο στην ταράτσα της Γκαλερί Λαφαγιέτ/ θα περάσουμε γρήγορα χωρίς να σταθούμε όλους τους ορόφους/ θα κάνουμε ένα τσιγάρο έχοντας την ψευδαίσθηση πως βάλαμε κάποια στιγμή τον καπιταλισμό και την κατανάλωση από κάτω μας/ θα προσπαθήσουμε να σηκώσουμε στις μεσόγειες πλάτες μας το βαρύ ουρανό της κεντρικής Ευρώπης

θα είμαστε μετανάστες-όπως τόσοι άλλοι, αγάπη μου, μη σε κοροϊδεύω πως τάχα είμαστε εμιγκρέδες 

Τα μεσάνυχτα, όμως, πάντα θα περνάει για μας η "άμαξα-κολοκύθα" του Γούντι Άλλεν/ δε θα μας ταξιδεύει στο παρελθόν της πόλης τούτης

κοίτα είμαστε ήδη σε ένα μπαλκόνι-κουπαστή στο Θερμαϊκό