Τέλος Εποχής (;)

Το παρακάτω κείμενο εγώ του το λογόκρινα, δεν τον άφησα να το δημοσιεύσει τότε.

8/9/2013 μας το έστειλε. Και γιατί να μας το στείλει δηλαδή; Σιγά και μην μας έστελνε τα κείμενά του πριν τα δημοσιεύσει. Αυτό όμως μας το έστειλε. Ήθελε και δεν ήθελε να δημοσιευτεί. Ήθελε και δεν ήθελε. 'Ηθελε να σταματήσει να κάνει εκπομπές. Δεν ήθελε όμως κιόλας. Ήθελε να κάνει τη θέση του σαφή, δεν ήθελε όμως να μιλήσει άσχημα. Είχε αυτό το πρόβλημα, τους αγαπούσε όλους, και τους μαλάκες.

Επέμεινα να μην δημοσιευτεί. Φοβόμουνα για τον ίδιο, φοβόμουν και για μας. Αν δεσμεύονταν ότι οι εκπομπές σταματάνε, πως θα την πάλευε μετά; Κι αν σταματάγανε πραγματικά οι εκπομπές, πως θα την παλεύαμε εμείς;

Τους έφτιαξα τον πρώτο τους πιλότο το 1995. Απ' τον πιλότο ως την πρώτη τους εκπομπή, περάσανε μόνο 13 χρόνια. Το 1995, θέλανε οδηγίες σκηνοθετικές και καθοδήγηση. Καθοδήγηση από μένα, αυτά τα δύο αγαπημένα μου γουρούνια που με χλεύασαν όσο κανένας άλλος από αέρος. Η τελευταία μου λύση όταν έψαχνα ποιός θα με παντρέψει. Η εύκολη λύση, γιατί απείχαν ένα τηλεφώνημα. Ο Τοσκαλούσα βέβαια, μουχρίτσα πολιτικάντικη, αποτόλμησε τότε το ερώτημα χαμηλόφωνα και διστακτικά, “γιατί εμείς;”. Τώρα τον είδα να κλαίει και διάβασα το “εξόδιο του Πάνου”. Ε, γι' αυτό ρε Τόσκα.

Ζούσαμε και δεν καταλαβαίναμε ακριβώς. Ζούσαμε βέβαια. Όποιος είδε τον Παναγιώτη να ανεβαίνει τη σκάλα της πολυκατοικίας της Ευμένους για να φτάσει στο πρώτο στούντιο του radiobubble, και να την ανεβαίνει ασθμαίνοντας με σκουφάκι, χωρίς μαλλιά και χωρίς φρύδια από τις χημειοθεραπείες, ξέρει ότι εμείς ζούσαμε. Και ξέρει ότι ζούσαμε κάτι λιγότερο απ' αυτόν. Εμείς ζούσαμε την ανεμελιά των χρεών μας, της αφραγκιάς μας, του τσακωμού με τους άλλους, αυτά που κάνουν τους ανθρώπους να παθαίνουμε εμφράγματα και καρκίνους. Αυτός ζούσε την άλλη ζωή, την με τον τσαμπουκά μου την έχω την πουτάνα. 

 

Υπήρξαν εκπομπές τους, οι πιο διασκεδαστικές, αυτές που έβγαλαν τα πιο πολλά γέλια, που “στο μικρό μουσικό διάλειμμά μας κυρίες και κύριοι” ο Παναγιώτης έριχνε έναν εμετό στην τουαλέτα και γύριζε μετά στο μικρόφωνο σαν να μην έτρεχε τίποτα. Σας βλέπω να τον αγαπάτε πραγματικά κάποιοι, γι' αυτό και σας το λέω. Αυτές οι εκπομπές τους είναι οι αγαπημένες σας. 
 
Το παρακάτω κείμενο, είναι αυτό που λένε “κείμενο θέσης”. Κι όπως σε όλες τις θέσεις, όπως σε όλα τα ποιήματα, ο καθένας θα καταλάβει αυτό που μπορεί, αυτό που τον βολεύει, αυτό που φτάνει το μυαλό και η ψυχή του να καταλάβει. 
Άρα, τα καταφέραμε σύντροφε, κάναμε την πολιτική ποίηση.
A 
----

Τέλος Εποχής (;)

Αυτό είναι ένα δύσκολο κείμενο. Κουβαλά μέσα του τόσο τις αντιφάσεις του όσο και τη νοσταλγία του. Αλλά το χρωστάμε. Σε όσους γνωρίσαμε και σε όσους παρέμειναν δίπλα μας όλα αυτά τα χρόνια.

Οι Contrabbando, δηλαδή οι περσόνες του χαμένου ποιητή Καίσαρα Εμμανουήλ –ας με συγχωρέσει όπου κι αν βρίσκεται- και του πειρατικού πλεούμενου Τοσκαλούσα, γεννήθηκαν για να αποκτήσουν ζωή και φωνή μέσω του radiobubble. Καλύτερα, γεννήθηκαν με την ίδια τη γέννηση και τις πρώτες φωνές στον αέρα του ίδιου του radiobubble. 
 
Ζήσαμε αυτά τα πέντε και πλέον χρόνια όλες τις θαυμαστές στιγμές της μετεξέλιξης ενός εγχειρήματος: να δημιουργηθεί-από το πουθενά, με μηδαμινά μέσα και χωρίς προϋπάρχουσα ιντερνετική ραδιοφωνική κουλτούρα- ένα ραδιόφωνο ανοιχτό, με μουσικές και εκπομπές πέρα από το μονότονα επαναλαμβανόμενο τοπίο των πληρωμένων playlist και του καθιερωμένου λόγου των συμβατικών μέσων. Κι είμαστε περήφανοι που δώσαμε με τη δική μας ανάσα μια πνοή σε αυτή τη ραδιόφουσκα.

Ήμασταν διαρκώς δίπλα και βιώσαμε:

-  τις αγωνίες, ξενύχτια, τον κόπο και τα έξοδα του Αποστόλη και της Καλλιόπης να στηθεί τεχνικά
-  το πρώτο στούντιο στο δωμάτιο στην Ευμένους στις υπώρειες του Βύρωνα με τη μυρωδιά της «δάφνης» των γειτόνων και το αυτοσχέδιο κουτί-κουμπαρά μέχρι το πρόσφατο σούπερ-ντούπερ στο πλαίσιο του εφικτού
-  τις πρώτες χαμηλόφωνες, αμήχανες εκπομπές με τη βοήθεια μιας «αυταρχικής» ηχολήπτριας μέχρι τις τελευταίες, όπου χειριζόμασταν μόνοι μας όλον τον εξοπλισμό -με το χειρότερο δυνατό, πάντα, αποτέλεσμα
-  την αλουμινένια εσπρεσιέρα και τα ποτά-ρεφενέ μέχρι το radiobubble café-phygital
-  τις συμμετοχές στα street party, τα πάρτυ των διαφόρων παραγωγών και τα μεγάλα πάρτυ που έκλειναν την Ιπποκράτους
-  τη συγκέντρωση των σποραδικών ειδήσεων το Δεκέμβρη του ’08 μέχρι τη δημοσιογραφία των πολιτών, το καταξιωμένο #rbnews και το rbnews_international
-  τα εσωτερικά σεμινάρια για άσχετους με το ραδιόφωνο μέχρι το Hackademy
-  την ολονύχτια ενημέρωση για τις εκλογές (ελληνικές-αμερικανικές) μέχρι τα αφιερώματα στον Tom Waits και το θείο Μάνο
-  τα σχόλια-σεντόνια κάτω από τις πρώτες εκπομπές μέχρι το rb_blogs και το Μπαχάρ*
 .

Δεν μπορούμε ούτε κατά διάνοια να μεταφέρουμε όσα ζήσαμε: τις φιντελικής έμπνευσης και διάρκειας ομιλίες του Αποστόλη στις συνελεύσεις, το βλέμμα της καλούτσικης στα μόνιμα τεχνικά προβλήματα που αντιμετωπίζαμε, τους μεταξύ μας καβγάδες με τον Τοσκαλούσα σε όλα τα επίπεδα, τις αγκαλιές και τα ποτά, τις ζεστές κουβέντες, την παιδική κι εφηβική εκρηκτικότητα μεταξύ των παραγωγών, των φίλων, των γνωστών, των ακροατών, τις ατάκες που στιγμάτιζαν κάποια περίοδο, το μοίρασμα της στενοχώριας για όσα συνέβαιναν… 
.
Γνωρίσαμε πολλούς ανθρώπους. Άλλοι έμειναν. Άλλοι ήρθαν. Άλλοι έφυγαν. Κάποιοι οριστικά –α ρε Ελευτερίτσα. Όλοι αυτοί μας κάνατε να αντέξουμε και να προσπαθούμε να γίνουμε καλύτεροι. Δε γίναμε. Απλώς, βομβαρδίσαμε την ατμόσφαιρα με τις ραδιόφουσκες 200 περίπου εκπομπών. Κάτι είναι κι αυτό. 
.

Δεν μπορούμε πια. Ξεκινήσαμε να αφηγηθούμε ιστορίες δικές μας, ανθρώπων και τόπων, όχι για να συνεισφέρουμε σε καμιά μεγάλη Αφήγηση, αλλά έτσι απλά, σαν λόγια που ανταλλάσσουν γνωστοί σε μια μπάρα, με την ανάλογη μουσική υπόκρουση. Σχολιάζαμε με το δικό μας τρόπο –πετυχημένο ή μη, αδιάφορο- την επικαιρότητα. Με λίγα λόγια, κάναμε αυτό που νιώθαμε ως ραδιόφωνο.

.

Δεν μπορούμε πια. Η πραγματικότητα, οι δικές μας ιστορίες και πολύ περισσότερο οι ιστορίες των ανθρώπων γύρω μας μάς έχουν ξεπεράσει. Αισθανόμαστε μικροί και οι μουσικές μας φθηνές. Κι ακόμη, αυτά με τα οποία παλεύουμε σε προσωπικό επίπεδο επαιτούν για ολόπλευρη αφοσίωση. Κι αυτό είναι ένα αδυσώπητο συναίσθημα. Τα πέντε τελευταία χρόνια δεν ήταν για κανένα εύκολα. Κι αυτά που έρχονται απαιτούν περισσότερα κουράγια. Για μας, εδώ κλείνει ένας πολύ όμορφος κύκλος.
.

Θα συνεχίσουμε να είμαστε δίπλα στην κοινότητα και τις δραστηριότητες του radiobubble. Δεν ξεμαθαίνει εύκολα ο άνθρωπος. Απλώς, θα σιωπήσουμε ραδιοφωνικά. Εξάλλου, υπάρχει η αδιόρατη γραμμή συνέχειας. Υπάρχει κι ο σπόρος που έχει ρίξει το radiobubble αυτά τα πέντε χρόνια. Ή, όπως θα το ‘λεγε ο Αλέξης Ασλάνογλου: « φεύγω κάπως μ’ ελαφριά την καρδιά,/ όταν θα χτίζουν την καινούρια οικοδομή,/ θα λουλουδιάζω στα θεμέλια».
.
Ένα μεγάλο ευχαριστώ σε αυτούς που δώσανε σε δύο άθλιους τύπους, που κάποιο καλοκαίρι ηχογραφούσαν τις φωνές τους σε ένα παλιό κασετόφωνο, την ευκαιρία να κάνουν ραδιόφωνο. Ένα μεγάλο ευχαριστώ στους μουσικούς παραγωγούς του radiobubble για τις μουσικές που μας μάθατε και τις μοιραστήκατε. Το πιο μεγάλο ευχαριστώ σε όλους όσοι μας στηρίξατε ή μας ανεχτήκατε ραδιοφωνικά αυτά τα χρόνια. Κυρίως, σε εσάς τους σιωπηλούς, με τους οποίους δεν ανταλλάξαμε ούτε ένα μήνυμα.
.

Θα ξαναβρεθούμε

Εκ μέρους των Contrabbando

«Καίσαρ Εμμανουήλ»

Υ.Γ.1: Φεύγουμε ως «καναλάρχες». Δεν είναι τρολιά. Το radiobubble μας ανήκει. Όπως ανήκει στο Χατζό και το Χρήστο Χαντζή. Όπως ανήκει στον Αποστόλη και την Καλλιόπη. Τους τελευταίους. Τη μέρα που θα αποφασίσουν να το κάψουν, θα είμαστε εκεί με μπιτόνια βενζίνη, ουίσκια, σκυλάδικα για να φωνάξουμε «Ηλία, ρίχτο».

Υ.Γ.2: Ας ακουστεί για τελευταία φορά το σήμα της εκπομπής μας και ο ρυθμός των Contrabbando να σας συνοδεύει για πάντα. Γιατί… την αγαπάμε την πουτάνα τη ζωή.