στον Contrabbando, αντί για τραγούδι (#4)

[κείμενο γραμμένο μέσα στη θητεία, η μισή ντροπή δική μου]

Συστάσεις: Προσοχή (αριστερό πόδι σηκώνεται ψηλά και σκάει με δύναμη στο έδαφος) και τυποποιημένη "ποίηση" (στρατιώτης έρευνας-πληροφορικής Χαντζής Χρήστος, 2009 Δ ΕΣΣΟ, 3ος Λόχος 4η Διμοιρία).
Τραγούδια : Η σημαία που αγαπώ/ έχει ένα λευκό σταυρό/ και θα την υπηρετώ/ μέχρι να με βρουν νεκρό (track 1)
Ιστορίες (1): Πρώτη μέρα, γραφειοκρατία, αναμονή και γιατροί. Διάλειμμα για φαγητό, θλιμμένα πρόσωπα, βουβαμάρα η απόλυτη. Ένα στόμα σπάει το mute. "Παίδες, μην κουνηθεί κανείς, παρήγγειλα καζάν ντιμπί" 
Ιστορίες (2): Τουαλετοφύλακας μας απαλλάσει από τα ζωώδη μας ένστικτα και ωρύεται. "Να κελαηδάνε τα καζανάκια! Θέλω να τα ακούω!"
Σκέψεις (1): Βγάζεις τα πολιτικά σου ρούχα, ξεντύνεσαι την προσωπικότητά σου. Όλοι γίνονται ίδιοι, όλα τα χρώματα πράσινο και άσπρο
Σκέψεις (2): Νυχτερινή βολή με G3A3. Αν και ωτοασπίδες, ο κρότος σοκαριστικός. Το όπλο χτυπάει με δύναμη τον ώμο, αφήνει φωτιά και εκσφενδονίζει το βλήμα. Νιώθεις τη δύναμη και τον τρόμο. Πως γίνεται να επιτρέπουμε η κατεύθυνση να περιλαμβάνει ανθρώπινο σώμα; 
Σκέψεις (3): Το νέο πρόσωπο της νεοελληνικής λεβεντομαλακίας. Ή αλλιώς πως η φράση "άμα τον βρω έξω, θα του σπάσω τα μούτρα" υποκαθίσταται από τη φράση "άμα πάρω τηλέφωνο το βύσμα μου και τον στείλω στα Ρύζια..."
Και το συμπέρασμα της ημέρας: "Με σάλιο και υπομονή ο κώλος γίνεται μουνί"