#18 "Να μας πάρει και να μας σηκώσει, ρεμάλια..." [Επιστρέφοντας τα δώρα]

φύσαγε
και τότε που σκαρφαλωμένοι σε πεζούλες καμωνόμασταν πως
ήμασταν φάροι στα πελάγη και συγκρουόταν το στέρνο μας με ό,τι έφερνε ο νυχτερινός αγέρας και τα χέρια
κουπιά χώνονταν στα θαλασσινά ερέβη
κι ανοίγαμε με ένα μικρό ελβετικό σουγιά δυο μακρές τομές
κατά μήκος της πλάτης μας να βγάλουμε
φτερά να πετάξουμε από τις βερολινέζικες ταράτσες ή
πάνω από τα κυκλαδίτικα γκρέμια και
δεν είχε σημασία γιατί
κύλαγε στο κορμί μας η ζεστασιά του ποτού και διαπερνούσε τους νευρώνες μας το ρίγος
από το τεντωμένο πλωριό κορμί μιας γυναίκας που στεκόταν
κόντρα στον άνεμο μόνο για μας
ισορροπώντας
ανάμεσα στην υπόσχεση του πάντοτε
και
τη βεβαιότητα του ποτέ
και ήμασταν νέοι
κωπηλάτες με λινά σαλβάρια πανάρχαιοι ερέτες από τα βάθη της ανεμελιάς
του έρωτα και σφύριζε
εύηχη πουρούδα στο αυτί μας
ο μακρινός αχός με τον οποίον τρίβονταν τα χαλίκια στο θαλασσινό νερό
δεν τη νιώθαμε την ανεπαίσθητη φθορά
το αέναο χτύπημα του κύματος στο βράχο
το θρόισμα του ανέμου σε ξερολιθιές
η θυμαρίσια ανάσα σε βάτα
ο χρόνος έπαιζε στο λαβύρινθο του αυτιού μας
δεν ακούγαμε κανένα αδράχτι να ξετυλίγεται
βαστάγαμε γερά την άκρη του μίτου
ένα χρωματιστό καραβόπανο
έπλεε στον αφρό των πραγμάτων
δεν άγγιζε ύπουλα θαλασσόχορτα του βυθού
μόνο γλυκιά προκολομβιανή ευτυχία
με ήλιο
και μελαμψή ραστώνη
κι ελαφρό ράπισμα της άμμου πριν μπει σε κάποια κλεψύδρα.
Μας βρήκε απροετοίμαστους
αυτή η αγριότητα
ο βοριάς μας κοπανάει από τοίχο σε τοίχο
σε μια πολιτεία
όχι ερειπιώνας πρότερου μεγαλείου είναι
ταράτσα γυμνή
κεραίες κρημνίζονται
χώνονται στις σάρκες μας
χαρτόκουτοι άνθρωποι στοιβάζονται στις γωνιές
σώματα βουτάνε στο κενό
κάποιοι στριμώχνονται να απολαύσουν
το θέαμα
δεν υπάρχουν ανοιχτά χέρια και αγκαλιές
μόνο δείχτες και κουκούλες
τα πόδια μας εν μια νυκτί γίνανε
πέτρινες άγκυρες
μέσα μας δε
φυσάει
κανένας Απηλιώτης
ά π ν ο ι α
και το φουλάρι της Ισιδώρας Ντάνκαν
μπλέκεται ξανά
στη ρόδα
στον τροχό της τύχης
στον ανεμόμυλο τέρας του Θερβάντες
σφιχτά
ίσαμε.