μια κατάσταση φυσική

// του Βασίλη Ραφαηλίδη, απόσπασμα από το βιβλίο του "Η μεγάλη περιπέτεια του Μαρξισμού" //

Η αναρχία, η απόρριψη της Αρχής, της εξουσίας, είναι μια κατάσταση φυσική. Κάθε φυσιολογικός άνθρωπος δε μπορεί παρά να νιώθει άσχημα όταν κάποιος ή κάποιοι προσπαθούν να περιορίσουν τη φυσική για κάθε άνθρωπο τάση να φέρεται φυσικά. Η εξουσία είναι κάτι το παρά φύση.


(...)
Η αναρχία και η ελευθερία είναι σχεδόν συνώνυμα. Οι προσπάθειες των φιλοσόφων να τοποθετήσουν τα όρια της ατομικής ελευθερίας ενός ανθρώπου δίπλα στα όρια της ατομικής ελευθερίας του κάθε ανθρώπου δεν είναι παρά μια θεωρητική επιβεβαίωση του κυρίου αιτήματος του αναρχισμού για σεβασμό της ατομικότητας και της προσωπικότητας του καθένα. Τα όρια αυτά σε προφυλάσσουν από τις εξουσιαστικές επεμβάσεις των άλλων, αλλά και να σε εμποδίσει να γίνεις εσύ εξουσιαστής. Η προσωπικότητα όλων πρέπει να διαφυλαχτεί.
(...)
Ο αναρχισμός, δίνοντας έμφαση στην αξία της μοναδικότητας της αυτοκαθοριζόμενης συμπεριφοράς είναι φυσικό να απεχθάνεται κάθε αγελαία συμπεριφορά. Ωστόσο κάθε τόσο εμφανίζονται αγέλες "αναρχικών". Βέβαια, δεν πρόκειται για κλασικού τύπου αναρχικούς, αλλά για "αναρχοαυτόνομους" που είναι το ακριβώς αντίθετο των αναρχικών. Οι αναρχικοί είναι εξόχως κοινωνικοποιημένα άτομα. Κύριος στόχος τους είναι η δημιουργία μιας όσο το δυνατόν πιο φυσικής κοινωνίας, χωρίς καταναγκασμούς και καταπίεση. Οι αναρχοαυτόνομοι, αντίθετα, είναι τέρατα εγωισμού, επιδεικτικά εχθρικοί απέναντι όχι μόνο προς τον αντιφρονούντα, αλλά και προς τον ομοιδεάτη τους. Είναι αυτοί ακριβώς που γελοιοποιούν σταθερά και μόνιμα το αναρχικό κίνημα με την ίδια περίπου έννοια που οι γραφειοράτες κομμουνιστές γελοιοποιούν σταθερά και μόνιμα το κομμουνιστικό κίνημα.

Βασίλης Ραφαηλίδης, "Η μεγάλη περιπέτεια του Μαρξισμού" (εκδ. του Εικοστού Πρώτου)