#13 "As another brick..." [Επιστρέφοντας τα δώρα]

Στην αρχή, φέρανε κάτι βαριές ασήκωτες πέτρες και τις ακούμπησαν πάνω στα στήθη μας, να μην μπορούμε να γυρνάμε πλευρό τις νύχτες και να ατενίζουμε μόνο την ανάσα μας, καθώς θρηνούσε με όμοιο ρυθμικό ρόγχο και για την Ιφιγένεια και για την ξηλωμένη γενιά που χάθηκε στον πόλεμο. Ύστερα, ήρθαν εργολάβοι και τις απαλλοτρίωσαν να ανοικοδομήσουν με αυτές τα ρημαγμένα τείχη της Τροίας ή τα στερεμένα στήθη της Εκάβης- δεν άκουσα καλά. Φυσούσε, όπως πάντα-μέσα μου.

Από εκείνη τη μέρα, μας έπιασε όλους μια μανία να κατασκευάζουμε τείχη παντού. Μια αγωνία αυτοεγκλεισμού. Μια πρόοδος συνόρων. Μια εξέλιξη διαχωρισμού. Και να τα μεσαιωνικά καστέλα, να εγκλωβίζεται η υγρασία της ψυχής μας σε λίθινες στενωπούς και να δραπετεύει μόνο φευγαλέα το μάτι από τις ντάπιες. Και να τα τεράστια Σινικά Τείχη, να διακρίνεται η απατηλή ματαιοδοξία μας από μακριά σε όλον το γαλαξία. Και να τα Τείχη των Δακρύων, να χτυπάμε τα κεφάλια μας από απελπισία και να χώνουμε ραβασάκια-προσευχές στις ρωγμές του κενού. Και να τα τσιμεντένια μπλοκ, να βυθίζεται η ζωή μας σε τόνους σκυροδέματος και να βαραίνει το γκρίζο σαν πρέσα που συμπιέζει τα πράγματα και τα διαλύει σε μια διαφορετική γεωγραφία του πόνου: Ανατολική και Δυτική Όχθη,  Βόρεια και Νότια Ζώνη, Ανατολικό και Δυτικό Μπλοκ, Πράσινη Γραμμή.

Έπειτα, αλλάξαμε υλικά και περιοχές: να φτηναίνει η ζωή κι ο θάνατος και να απλώνεται ο φόβος του Άλλου όλο και σε πιο μεγάλες περιοχές. Και να τα ηλεκτροφόρα σύρματα, οι νάρκες και οι φράχτες στο Μεξικό και τις Μεγάλες Πολιτείες της Αμερικής και στη Θέουτα και στην έρημο του Πακιστάν. Και να τα ανθρωπόμορφα φράγματα, οι ανθρωποφύλακες, όπου δε στέριωνε στο κορμί της θάλασσας τούβλο, σύρμα, σίδερο και ξύλο-σαν να λέμε στην πάλαι ποτέ mare nostum ή στα κύματα, όπου ένας απελπισμένος μυθικός πατέρας αυτοκτόνησε σε απώτατους καιρούς.

Κι όταν πια στέρεψαν οι μεγάλοι χώροι και όλη η γη σχεδόν είχε οριοθετηθεί, συνεχίσαμε την αγαπημένη μας συνήθεια τούβλο τούβλο και πέτρα πέτρα ανάμεσα στις πόλεις, τους ανθρώπους, τις φωνές, τις ιδέες τις ίδιες. Μην τολμήσει να αντισταθεί μια σαρκώδη λεμονιά στη γη της Παλαιστίνης, μην τολμήσει κανένας Κόνραντ Σούλμαν να πετάξει πάνω από τα συρματοπλέγματα με ένα άλμα ελευθερίας, μην ξεφύγει κανένα χρώμα, καμιά φωνή, κανένα άγγιγμα και μολύνει την εκάστοτε "καθαρότητα".

Στο τέλος, αρχίσαμε να χτίζουμε κι εντός μας. Με ό,τι τραύματα-τούβλα είχε ο καθένας μας. Και περιφερόμαστε πια, μοναχικά ανθρωπο-lego, μήπως και βρούμε το κομμάτι που θα μας συναρμόσει και θα μας δώσει πνοή. Μικροί ανθρώπινοι πλίνθοι με τουβλένια κεφάλια και ηλεκτροφόρα χέρια. 

Υ.Γ.: Όλοι, μάλλον, υποψιάζεστε αυτό

αλλά η αλήθεια βρίσκεται σε αυτό, αγάπες μου, αφού "I may make you feel but I can't make you think":

(Παράλληλα, να μια καλή ευκαιρία να ξαναδιαβάσουμε τους στίχους, οι οποίοι δεν περιέχονται όλοι σε αυτήν τη ζωντανή εκτέλεση: http://www.boudnik.org/~cos/music/JethroTull/Albums/ThickAsABrick-lyrics.html )