#8 "Το φως πάντα μια νέα τυραννία" [Επιστρέφοντας τα δώρα]

Σήμερα, στις 5.15 ακριβώς το απόγευμα, ενός συνηθισμένου-σχεδόν καλοκαιρινού- αττικού Οκτώβρη, αισθάνθηκα αυτό που είμαι: βαθιά αναλφάβητος. Εξηγούμαι: σώρευσα μέσα μου τόσες λέξεις κι όμως δε βρίσκω αυτές που θα μπορούσαν να απεικονίσουν ό,τι συνιστά τη βαθύτερη ουσία αυτής της πόλης. Και το λέω απλά. Είναι ο ουρανός. Το φως. Η διαύγεια. Τα άλλα έπονται. Ή συμπληρώνουν.  Ή ακυρώνονται. Να το πω διαφορετικά: ξέρω πια τι σημαίνει και γιατί γεννήθηκε εδώ το αρχαϊκό μειδίαμα. Με μια κάποια περηφάνια για την όμορφη τυχαιότητα.

Υ.Γ.: Πόσο έντιμη η σημαία της Ουρουγουάης που έχει ένα παιχνιδιάρη ήλιο αντί για σταυρό...