ειρηνική συγκέντρωση

// απόσπασμα από το θεατρικό έργο της Λούλας Αναγνωστάκη, "Σ'εσάς που με ακούτε" //

Άγης: Πες το ψέματα. Έχουμε τρελαθεί στη διακίνηση. Φανερά, ρε γαμώτο. Βρίσκουν την ευκαιρία. Παρ' όλες τις εκκλήσεις που κάνουμε, παρ' όλες τις απαγορεύσεις. Άκου τι έγινε σήμερα. Είχε βγει ένας Γάλλος κι έλεγε αυτά, τα γνωστά ξέρεις, αλλά με ντοκουμέντα, ποιοι ρίχνουν τα ναρκωτικά στις αγορές, πως προσπαθούν να εξοντώσουν ολόκληρους πληθυσμούς - και λοιπά και λοιπά. πως πάνε να φιμώσουν τα καλύτερα μυαλά - σου λέω με ντοκουμέντα κι ονόματα - να εξουδετερώσουν μαζικά κινήματα και λοιπά και λοιπα, και ξαφνικά πετάγεται ένας χλομός, μαυριδερός, λιγδωμένα μαλλιά και γένια, ένας χάλιας και φωνάζει με μια ψιλή φωνίτσα: Αδέρφια - έτσι - αδέρφια μην τον ακούτε, τα ναρκωτικά είναι η ευλογία των λαών, η Δευτέρα Παρουσία πάνω στη γη. Αυτοί που που μας τα πουλάν πανάκριβα και μας κυνηγούν και μας κλείνουν στις φυλακές ξέρουν - έχουν καταλάβει πως εμείς είμαστε οι εκλεκτοί που περνάμε τις Πύλες του Παραδείσου. Γι' αυτό μας σταυρώνουν. They are crucified us. Γέλια, κακό, του όρμησε ένα παιδάριο με τον αγκυλωτό σταυρό στο κούτελο κι άρχισε να ουρλιάζει "Καταραμένε Εβραίε, verfluchtet Jude, σκοτώστε τον τώρα! Τι τον φυλάτε!" Κι άκου κι αυτό που όμως δε μου άρεσε καθόλου, χύμηξαν ξαφνικά μερικοί πάνω στο φασιστάκι και το 'καναν να μη θέλει άλλο. Τι να σου πω, τον λυπήθηκε η ψυχή μου.
Ιβάν: Αγκυλωτό στο κούτελο. τους καλέσατε κι αυτούς έμαθα.
Άγης: Δεν καλέσαμε κανένα, είπαμε ειρηνική συγκέντρωση, δεκτοί όλοι, μα όλοι. Ν' ακουστούν όλες οι απόψεις.
Ιβάν: Να πρωτοτυπήσετε.
Άγης: Εντάξει, ρε φίλε. Ενώ είναι παντού, δεν τους βλέπεις όπου κι αν πας; Τουλάχιστον εκεί τους ελέγχουμε και κάτι καλό μπορεί να βγει.
Ιβάν: Σαν τι.
Άγης: Ξέρω κι εγώ; Κάτι παρασυρμένα παιδάκια είναι - άνεργα κι αποπροσανατολισμένα.
Ιβάν: Α ρε μαλάκα.