Η κίνησή μας

// ποίημα του Paul Eluard //

Ζούμε μες στη λήθη των μεταμοσφώσεών μας
Οκνηρή είναι η μέρα προκομένη η νύχτα
Μια κούπα αγέρα μεασημεριάτικου η νύχτα τη φιλτράρει και τη φθείρει
Η νύχτα σβήνει τη σκόνη από πάνω μας

Όμως τούτη η ηχώ που κυλάει στη μέρα ακέρια
Τούτη η ηχώ έξω απ' το χρόνο του άγχους ή των χαδιών
Η ακατέργαστη τούτη άλυσσο άνοστων κόσμων
Και κόσμων αισθητών διπλός είναι ο ήλιος της

Να 'μαστε τάχα κοντά ή μακριά από τη συνείδηση μας
Πού νά 'ναι τα όρια οι ρίζες ο σκόπος μας

Κι όμως ατέλειωτη, η ηδονή των μεταμορφώσεών μας
Σκελετοί που ζωντανεύουν μες στα σαπίζοντα τείχη
Τα ανταμώματα που δόθηκαν σε αλόγιστες μορφές
Στην πανέξυπνη σάρκα στους τυφλούς οραματιστές

Το αντάμωμα που έδωσε το πρόσωπο στην κατατομή του
Ο πόνος στην υγεία το φως
Στο δάσος το βουνό στην κοιλάδα
Το ορυχείο στο άνθος το μαργαριτάρι στον ήλιο
Είμαστε κορμί με κορμί είμαστε γη πάνω στη γη
Γεννιόμαστε από παντού είμαστε ασύνοροι