Παρασκευή 19 Οκτωβρίου 2012

αυτή είμαι


// Άννα Αχμάτοβα //

Αυτή είμαι σας εύχομαι μιαν άλλη, καλύτερη.
Δεν εμπορεύομαι πια την ευτυχία,
σαν τους τσαρλατάνους και τους χοντρέμπορους.
Όσο όλοι αναπαύονταν ειρηνικά στο Σότσι,
εμένα μ’ επισκέπτονταν έρποντας τέτοιες νύχτες,
κι άκουγα να χτυπούν τέτοια κουδούνια!
Οι ανοιξιάτικες ομίχλες πάνω από την Ασία
και οι φοβερά ζωηρόχρωμες τουλίπες
ύφαναν χαλί εκατοντάδες μίλια.
Ω, τι να την κάνω αυτή την αγνότητα
τι να την κάνω την απλή ακεραιότητα;
Ω, τι να κάνω μ’ αυτούς τους ανθρώπους!
δεν τα κατάφερα ποτέ να μείνω θεατής,
για κάποιο λόγο πάντα εισερχόμουν
στις πλέον απαγορευμένες ζώνες της ουσίας.
Ήμουν η θεραπεύτρια της τρυφερής ασθένειας,
η πιο πιστή φίλη των ξένων συζύγων
και πολλών συζύγων η απαρηγόρητη χήρα.
Το στεφάνι τα άσπρα μαλλιά δεν τ’ απόκτησα ανάξια
και τα μάγουλα, καμένα από πυρκαγιά,
τρομάζουν τώρα τους ανθρώπους με το σκοτεινό τους χρώμα.
Πλησιάζει όμως το τέλος της περηφάνειας μου,
και θα χρειαστεί, όπως η άλλη – η μαρτυρική Μαρίνα –
να ξεδιψάσω πίνοντας το τίποτα.
Και θα ‘ρθεις εσύ καλυμμένος με μαύρο μανδύα,
μ’ ένα πρασινωπό, φοβερό κερί,
και δεν θα ξεσκεπάσεις το πρόσωπό σου μπροστά μου…
Δεν θα παιδευτώ όμως πολύ να λύσω το αίνιγμα,
ποιανού είναι το ασπρογαντοφορεμένο χέρι
και ποιός μου έστειλε τον επισκέπτη της νύχτας

// μτφρ: Τατιάνα Ντίκο //

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου