Για τους όρθιους, που ακόμη αντιστεκόμαστε...

// του Καίσαρα Εμμανουήλ - Contrabbando //

Ακτινοβολία 1 Στερέωμα σκότους βαθύ Και με βρήκε το όνειρο ύπτιο κι εσχίσθη ο θόλος ο ερεβώδης και παραμέρισαν οι ουράνιες λαμαρίνες κι επιθαλάμιες μελωδίες -σε εννέα όγδοα Επιβεβαίωναν Μια κάποια συντέλεια κι α ι ώ ρ ε ς από γυμνά κατάλευκα καλώδια αναδιπλώνονταν κι άσπρες μπλούζες λικνίζονταν στο κενό και σχοινοβάτες ιονιστές αυτοσχεδίαζαν το επικίνδυνο νούμερό τους γλιστρούσαν ανάερα στην κλίση που εκ προμελέτης και σπουδής βαθείας είχαν ορίσει Οι Μοίρες και ρινίσματα ηλίου κ α τ α ι ω ν ί ζ ο ν τ α ν και ψήγματα ακτινοβολούσας ελπίδας ξεπηδούσαν από παντού. Και γενικά χιόνιζε. Τουλούπες πράσινου φωτός και έσκαγαν πυροτεχνήματα από νέον επιγραφές με παράξενα ονόματα όπως ΓΡΑΜΜΙΚΟΣ ΕΠΙΤΑΧΥΝΤΗΣ Β ή ΑΚ ΙΝΟ ΕΡΑΠΕΥΤΙΚΟ και γέμιζε η ατμόσφαιρα πολύχρωμα σύμφωνα. Εγώ πάντα ύπτιος. Μασούσα μια φλούδα υπομονή - όχι από φόβο από συνήθεια κούρνιαζα στη ζεστασιά που είχε αφήσει το περίγραμμα μιας κόρης αμαζόνας -απόλυτα πιστή στην αρχέγονη φυλετική παράδοση του ενός μαστού είχε θυσιαστεί πριν από μένα. Μια Άνασσα. Ανάσα. Α Ν Α Σ Α Και δερματόστικτο το κορμί ανεξίτηλο μπλε μνήμη μιας πειρατικής βραδιάς με μπόλικο ρούμι κάπου ίσως στον Τροπικό του Καρκίνου όχι σκαρίφημα παιδιών που γεωμετρούν τρίλιζες στα ευθάνατα κορμιά μας ψέματα ένας απλός μαρκαδόρος ήταν Παίγνιο απλώς για να πάει η ζωή μια σκηνή παρακάτω μάλλον εκεί που ακτίς αελίου πίπτει με βόμβο ένα συνεχές βουητό κόβει την ακοή σε μικρά συρίγματα ο ενδοθαλάμιος θόρυβος μιας κυψέλης άδειας από μέλισσες σπαράγματα ήχοι του ε π έ κ ε ι ν α την ώρα που το μόνο που ζητά το αυτί σου ε ί ν α ι η άλως της πόλης το γάργαρο γέλιο της καλής σου το θρόισμα εν τέλει ενός ατελεύτητου βραχέος φωνήεντος λυγμός που πνίγεται στο φλέμμα ενός στεγνού πια ουρανίσκου.