περί μέθης

// του Κωστή Παπαγιώργη, απόσπασμα από το βιβλίο του "Περί Μέθης" // 

Μέσα στην κοινωνία της κακής πίστης, μέσα στην ανοστανάλατη ζωή που τρώει το κουτόχορτο ατελώνιστο – ω κοινωνική επιτυχία! ω λαμπρή σταδιοδρομία! ω όνειρα που γίνατε πραγματικότητα! – παρά να ψάχνει, με κίνδυνο φυσικά, να βρει το σπάνιο γκρεμνόχαρτο, ο μεθυσμένος φέρνει το γκρεμνόχαρτο μέσα του. Δεν είναι πάντα ο χαρισματικός. Δεν έχει τη σοβαρότητα η οποία κατέχει το ασφαλές ένστικτο της αλήθειας. Τις περισσότερες φορές το τάλαντό του είναι αρνητικό. Δεν δημιουργεί. Υπονομεύει και υπονομεύεται. Ωστόσο έχει το λαμπρό κύρος της αθλιότητάς του ώστε στις μοναδικές εξάρσεις του να μπορεί να αφουγκραστεί τη μαύρη musica humana.

(..) Κανείς δεν μπορεί να υποτιμήσει αυτά τα (ομηρικής καταγωγής) ξεφαντώματα. Μέσα τους πάλλει η ψυχή της κοινότητας. Τους λείπει όμως η πένθιμη εσωτερικότητα του αληθινού μέθυσου. Ο τελευταίος δεν πίνει για να ξεχάσει – αντίθετα με το πιοτό ανασταίνεται η μνήμη του. Προπάντων δεν πίνει με μέτρο από φόβο μήπως ξεπεράσει τα όρια. Ίσα ίσα τα όρια είναι που τον ενοχλούν. Πίνει απολύτως. Αχόρταγα και βάρβαρα, όπως έγραφε για τον Πόε ο Μποντλέρ. Και μέσα στην ακόρεστη διψομανία του, με την επικουρία της τύχης, συναντά ένα βέβηλο νεύμα που ψάχνει τα ανύπαρχτα ριζώματα.

(..) Να γιατί δεν επιτρέπει ποτέ στον εαυτό του να εγκαταλείψει το μεθύσι του στην απλή ζάλη, στον χαμηλό πυρετό. Ο σκοπός του, γιατί εξάπαντος υπάρχει σκοπός στο ποτό, είναι να φτάσει στη μέθη, στο (θλιβερό) ναυάγιο. Τα μάτια των άλλων σε τούτες τις ώρες είναι το μόνο βαρόμετρο. Όσο ανεβαίνει ο οίκτος στις ψυχές τους, τόσο αυτός, τόσο αυτός κατεβαίνει στα έγκατά του. Γίνεται κουρέλι. Πληγώνει τον ανύποπτο αέρα γύρω του. Δεν τον κρατάνε τα πόδια του. Στην ουσία δεν τον κρατάει τίποτα. Στις ακραίες εντάσεις του δε γνωρίζει ούτε τη μάνα που τον γέννησε. Εντούτοις μέσα του, κατά θυμόν, εξακολουθεί να τρεμοπαίζει ένα πελιδνό φως (συνθηματικά χτυπήματα σε μια θύρα, βουβή συνομιλία με την απόγνωση). Κατρακυλώντας από τις πληθωρικές εγκαρδιότητες της αρχής σε μιαν αντικοινωνικότητα αγίου, ταξιδεμένος σύρριζα στη νύχτα, τολμάει να πει με χειρονομία αρχιερατική: Ιδέ ο άνθρωπος!


Κωστής Παπαγιώργης, Περί Μέθης, εκδ. Καστανιώτης