τα λουλούδια προσπαθούσαν πιο πολύ ν' ανθίσουν

// απόσπασμα από το βιβλίο του Τσαρλς Μπουκόφσκι, "Τοστ ζαμπόν" //

Άνοιξα την κάνουλα και το στόμα μου. Το μυρωδάτο υγρό κύλησε στο στόμα μου και το κατάπια. Έκλεισα την κάνουλα και ανασηκώθηκα. Μου 'ρχόταν να ξεράσω. "Πιες κι εσύ τώρα" είπα στον Καράφλα.
"Βεβαίως" είπε "δε φοβάμαι γω, του πούστη"
Έσκυψε κάτω απ' την κάνουλα και τράβηξε μια γερή γουλιά. Δεν θα μου την έβγαινε τώρα ένα ρετάλι! Πήγα σ' ένα άλλο βαρέλι, έσκυψα, άνοιξα την κάνουλα και τράβηξα κι εγώ μια γουλιά. Σηκώθηκα. Είχα αρχίσει να φτιάχνομαι.
"Ε, Καράφλα" είπα "μ' αρέσει".
"Ε, τότε πιες κι άλλο ρε μαλάκα".
Ξαναδοκίμασα. Ήταν καλύτερο στη γεύση τώρα. Κι εγώ ένιωθα καλύτερα.
"Είναι του πατέρα σου, όμως, Καράφλα. Δεν κάνει να το πιω όλο".
"Δεν τον νοιάζει. Το 'χει κόψει".
Δεν είχα ξανανιώσει τόσο όμορφα. Ήταν καλύτερο κι απ' τη μαλακία.

Πήγαινα από βαρέλι σε βαρέλι. Ήταν σκέτη μαγεία. Γιατί να μην μου το 'χουν πει πρωτύτερα; Μ' αυτό το πράγμα η ζωή θα 'τανε θαύμα, ο άνθρωπος τέλειος, τίποτα δε θα μπορούσε να τον αγγίξει.
(...)
Εγώ δεν ανησυχούσα για τίποτε. Καθίσαμε σ' ένα παγκάκι και μασουλούσαμε κι εγώ σκεφτόμουν πως είχα ανακαλύψει κάτι που θα με βοηθούσε να αντιμετωπίσω τον ατέλειωτο καιρό που ερχόταν. Το χορτάρι έμοιαζε πιο πράσινο, τα παγκάκια πιο όμορφα και τα λουλούδια προσπαθούσαν πιο πολύ ν' ανθίσουν. Μπορεί αυτό το πράγμα να μη βοηθούσε τους χειρούργους, μα όποιος ήθελε να γίνει χειρούργος κάτι δεν πήγαινε καλά μαζί του, σίγουρα.

Τσαρλς Μπουκόφσκι, "Τόστ ζαμπόν" (εκδ. γράμματα, μτφ. Γ. Μπλάνας)