Μελόι

// από τον Gasireu //

Την έβλεπε ανάμεσα από τα καλάμια, πότε χωρίς ρούχα, πότε τυλιγμένη στην νωπή πετσέτα.
Τραπέζι με πλαστικό εμπριμέ τραπεζομάντιλο, βασιλικός στη γλάστρα, οι ψάθες στοιχισμένες σε ένα τεράστιο χαλί. Άκουγε ''Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν μονάχοι''. Τόσο προφανές. Έλεγε στο τηλέφωνο ότι περνάει υπέροχα. Ήταν μόνος.
Εκείνη άκουγε τη βαριά του ανάσα τα βράδια σαν παρέα στο σκοτάδι. Όταν ξάπλωνε ξέντυτη πάνω στο φουσκωτό της στρώμα, κατάχαμα σχεδόν, μέσα στη σκόνη, άκουγε τη βαριά του ανάσα. Συντροφιά στο απαλό κορμί που έκαιγε στο αχνό φως του φακού και μερικές φορές παλλόταν σιωπηλά χωρίς παρέα.
Μπορεί και να την φανταζόταν γυμνή μέσα στη σκηνή της, όταν άφηνε το χέρι του να χαϊδέψει τυχαία το βασιλικό.

Φωτογραφία Jan Saudek, The Morning, 1990.

( via )