κι εσείς διαβάτες, διαβάτες που περνάτε

// από το Πολλαπλασιάστε την πραγματικότητα επί δύο //

1.Στις πιο λαϊκές γειτονιές βλέπεις παιδιά του Δημοτικού να γυρίζουνε μόνα τους στο δρόμο.Επιστρέφουν από το σχολείο, πάνε για ψώνια,ζητάνε καπνό για στριφτά απ' το περίπτερο ή την εφημερίδα με τις αγγελίες. Δεν είναι ότι αλητεύουν ανεξέλεγκτα. Άνεργοι είναι οι γονείς,  και ντρέπονται να βγουν πριν από τη λήξη ενός υποτιθέμενου ωραρίου έξω. Να μην τους δει κανείς γνωστός, κυρίως να μην τους ρωτήσει. Λες κι είναι όλοι συνεννοημένοι, οι ενήλικες, φροντίζουν να μη φαίνονται στη γειτονιά τα πρωινά. Κι αυτή η προσπάθεια να δείξουν ότι λείπουνε, με τα παιδιά να τριγυρνάνε έξω, είναι που τους προδίνει.Τα σπίτια μένουνε κλειστά. Υπάρχουν γειτονιές που τα παράθυρα ανοίγουν μετά τις τρεις το μεσημέρι, δήθεν ότι τότε γυρίσανε όλοι απ' τη δουλειά. Αλλού πάλι σταματήσαν και να ανοίγουνε. Σιγά σιγά, ανεπαίσθητα, μαθαίνει κανείς και στο σκοτάδι...

2.Τους συναντώ καμιά φορά απόγευμα, στο δρόμο. Περιμένουν σε στάσεις λεωφορείων για ώρα. Αδυνατισμένοι. Ελαφρώς αξύριστοι. Ελαφρώς ατημέλητοι. Σβησμένο βλέμμα. Τους κοιτάζω. Δε με βλέπουν, ακόμη κι αν τα βλέμματά μας διασταυρώνονται...Περήφανα λυπημένοι...Και είναι σα να προσκυνάω εικόνισμα στη μέση του δρόμου...

3. Τους άκουγα που μαλώνανε απ΄το πρωί στο διπλανό διαμέρισμα."Όλα τα συγχωρώ, της έλεγε.Δεν έπρεπε να της πεις πως έμεινα χωρίς δουλειά"...Ακολουθούσε σιωπή. Και μετά "πώς θα πεθάνει τώρα η μάνα μου; "...Και πάλι ακολουθούσε σιωπή...

4. "Γιατι δεν κάνετε παρέα πια με τον Βασίλη; Γιατί δεν περνάει η Ελένη; Μαλώσατε; Τι έγινε;"...Χριστέ μου, αν υπάρχεις, αν υπάρχεις ρε πούστη Θεέ, πες στα παιδιά του άνεργου που πάψανε να έρχονται στο σπίτι ότι τα αγαπάμε...

( via )