Πάκο και Ιρέν

// του Μορίς Αττιά, απόσπασμα από το βιβλίο του "Το μαύρο αλγέρι" //

"Τί γιορτάζουμε; ρώτησα δύσπιστα.
- Το ότι ξαναβρεθηκαμε, αγαπημένε μου. Είχες πράγματι αρχίσει να μου λείπεις. Ξαπλώσε ανοίγω το μπουκάλι".
Χωρίς να πολυκαταλαβαίνω, υπάκουσα. Το φως ήταν χαμηλωμένο, και η Ιρέν είχε βάλει έναν δίσκο του Κάουντ Μπέιζι. Το πώμα πετάχτηκε, η σαμπάνια άφρισε, γέμισαν τα ποτήρια, το δικό μου έφτασε στα χείλη μου δίχως να χρειαστεί να κουνήσω το χέρι μου. Αφού ήπιαμε την σαμπάνια μας, μου έβγαλε τα παπούτσια. Η περιποιητικότητά της με ενοχλούσε. Έπαιζε το παιχνίδι τρυφερή - σύζυγος - φροντίζει - τον - εξαντλημένο - σύντροφό της - ύστερα - από - μια - κοπιαστική - μέρα. Χωρίς παράπονα, χωρίς ερωτήσεις. Πού ήταν η παγίδα;


"Έλα, πες μου τα, αν αυτό μπορεί να σε βοηθήσει". Πρότεινε.
Και, χωρίς δισταγμό, ανέφερα γεγονότα και υποθέσεις σαν να έκανα ενημέρωση στον Σουκρούν.
Με τα μάτια της καρφωμένα στα δικά μου, άφησε τη ρόμπα της να γλιστρήσει, για να μου προσφέρει ένα ονειρεμένο θέαμα. Φορούσε εφαρμοστό κορμάκι από μαύρη δαντέλα, με ζαρτιέρες που συγκρατούσαν μεταξωτές κάλτσες αρκετά σκούρες ώστε να κρύβουν το τεχνητό της μέλος και να αποκαλύπτουν την κόκκινη τούφα του ερεθιστικού της αιδοίου ανάμεσα στα μεγάλα και τα μικρά
χείλη. Σταμάτησα να μιλάω:
"Σ' ακούω. Κι ύστερα;"
Συνέχισα ενώ έλυνε τη ζώνη μου και άνοιγε τα κουμπιά του παντελονιού μου. Πήρε το πέος μου στο στόμα της, λες κι επρόκειτο για μια κίνηση απολύτως φυσική μέσα στη συζήτησή μας.
Κάθε τόσο αντιδρούσε στον μονόλογό μου με "χμ" και "λοιπόν;", συνεχίζοντας να εξερευνά με τη γλώσσα της το όργανό μου. Κόντευα να εκραγώ, και φοβόμουν μήπως μια ομοβροντία την έκανε να κλείσει το στόμα της. Ευτυχώς, η OAS είχε αποφασίσει να διακόψει τη δράση της στα περίχωρα. Ήθελα να τραβηχτώ από το στόμα της για να τιμήσω την κοιλιά της, αλλά εκείνη κρατούσε σταθερά το πέος μου στα χείλη της. Ρίγησα από απόλαυση, παραδομένος στην ηδονή ενός ασυνήθιστου οργασμού. Κατάπιε, κι ύστερα συνέχισε για μια στιγμή το παιχνίδι της με τη γλώσσα. Αναστέναξα. Γέμισε ξανά τα ποτήρια μας.
Είπα: "Ευχαριστώ..
- Η ευχαρίστηση δική μου.." μου απάντησε χαμογελώντας.
Δεν είχε παίξει τη σύζυγο, αλλά την εταίρα.

Μορίς Αττιά, Το μαύρο Αλγέρι (εκδ. Πολις, Μτφρ: Μ. Μηλολιδάκη)