για τη συγκίνηση

// απόσπασμα απ’το κείμενο του Ευγένιου Αρανίτση, "συγκεκριμένη στάθμιση αγαθών" //

Από τον Χρήστο διδάχτηκα ότι το ιδεώδες είναι να ονειρεύεσαι τη ζωή ενώ συνάμα τη ζεις. (..). Με έπεισε πως η συγκίνηση δεν είναι πηγή ανισορροπίας αλλά πρόσβαση στην κρυμμένη αιθρία του κόσμου, παρακαμπτήριος προς τα εκεί απ’ όπου τα γεγονότα φωτίζονται έτσι ώστε το σημαντικό να είναι το φως κι όχι αυτά τα ίδια. Κατάλαβα ακόμη ότι οι λογικές κατασκευές, συγκροτημένες σαν αυτοσκοποί, συμβάλλουν στην απόσπαση της προσοχής του ανθρώπου από την ιερότητα του θανάτου.

(..) Είμαι θερμός φίλος της νοσταλγίας και υπηρέτης της. Τώρα, οι πάντες τη συκοφαντούν, τη φτύνουν και αηδιάζουν, επειδή πρέπει, λέει, απαραιτήτως, να προσβλέπεις ανυπόμονα στο μέλλον, αλλιώς θα σε χαρακτηρίσουν ηλίθιο. Με τον Χρήστο υπήρξαμε συνέταιροι στη νοσταλγία της δεκαετίας του ’60. Έρχομαι λοιπόν για να διαβεβαιώσω ότι η νοσταλγία μας δεν ήταν φόβος για το παρόν – απεναντίας.

// από το βιβλίο, Ο Χρήστος Βακαλόπουλος, εκδ. ΑΙΓΑΙΟΝ, επιμέλεια: Φ. Μπατσίλας //