μια σαλάτα που δε θα φάει ποτέ

// απόσπασμα από το βιβλίο της Λένας Κιτσοπούλου, "Νυχτερίδες" //

Σκέφτηκα ότι θα ήταν λάθος να της πω το οτιδήποτε εκείνη τη στιγμή που έψαχνε να βρει τι θα φάει, δεν μπορείς να βγάζεις έναν άνθρωπο για φαγητό και την ώρα που το νύχι του υπογραμμίζει τη φράση "σαλάτα ρόκα με παρμεζάνα και μπαλσάμικο" εσύ να του λες, "Σε εγκαταλείπω αύριο το πρωί, είναι όλα σχεδιασμένα από καιρό, φεύγω". Δεν μπορείς να είσαι τόσο σαδιστής και να βάζεις κάποιον να ακουμπήσει με το δάχτυλό του μια σαλάτα που δε θα φάει ποτέ. Είναι χυδαίο, απάνθρωπο. Απ' την άλλη μεριά σκέφτηκα, θα υπάρχει πάντα ένα εμπόδιο, πάντα θα είναι δύσκολο, πάντα το χέρι της θα ακουμπάει πάνω σε κάτι, σε έναν κατάλογο, σε ένα βιβλίο, σε ένα τιμόνι, σε ένα ποτήρι, την ώρα που θα το μάθει, γιατί πρέπει να το μάθει, έχει φτάσει η τελευταία μέρα, σήμερα πρέπει να το μάθει.

Λένα Κιτσοπούλου - Νυχτερίδες (εκδ. Κέδρος)