Σπασμένες βιτρίνες... τσακισμένες χαρές.

// από το επί - τόπου //

Είναι η στιγμή της παντελούς έλλειψης ανθρωπινότητας.
Όχι ανθρωπιάς.
Κάποιος μπορεί και ορίζει την κατάσταση εξαίρεσης κόβοντας και ράβοντάς τη στα μέτρα του.
Κινδύνευε η ζωή του μπάτσου λέει, από το νεαρό λέει.
Δε μπορούσε να κάνει κάτι άλλο λέει, παρά να σηκώσει το όπλο για εκφοβισμό… λέει.
Δεν ήταν αυτό, λέμε εμείς και δεν περιμένουμε καμία βαλλιστική εξέταση για να δικαιωθούμε.
Θέλουν να μας ορίσουν ως γυμνές ζωές. Λέμε.
Κι όταν νιώσουμε την παραμικρή οικειότητα με την εικόνα μας ως εκτεθειμένη, γυμνή ζωή μπροστά στις ορέξεις του κάθε μπάτσου, τότε ακριβώς θα έχουν πετύχει το στόχο τους να μας ορίσουν ως τέτοιες.
Όταν έστω και για λίγο ταυτιστούμε με τον Αλέξη Γρηγορόπουλο και τρομάξουμε… όταν η μάνα μας ταυτιστει με τη μάνα του και σκιαχτει… αναλογιζόμενη πως θάβει με τα χέρια της το σπλάχνο της… τότε ακριβώς είναι η νέα προοπτική του εαυτού μας που πλέον θα μας συγκροτεί ως γυμνές ζωές.
Άλλα συναισθήματα πρέπει να κινητοποιηθούν και κινητοποιήθηκαν…
Αυτά που δεν περίμεναν… Αυτά που τελικά τους ξάφνιασαν, αφού πρώτα ξάφνιασαν εμάς τους ίδιους.

Ένας δεκαπεντάχρονος έβγαλε από μέσα μας όσα θέλαμε καιρό να πούμε κι άλλοι χιλιάδες συνομήλικοί του μας έδειξαν το τρόπο να τα εκφράσουμε…
Ήταν ο αέρας δυσφορίας που διαπερνούσε οικογενειακούς τσακωμούς για να πληρωθεί το νοίκι, τις ουρές στα νοσοκομεία, τα λεωφορεία και τις εφορίες και τόσους μα τόσους άλλους θύλακες απογοήτευσης και μιζέριας που είχαν κάνει τα σώματα των ανθρώπων να γέρνουν σκυφτά, να περπατούν ασθμαίνοντας, να μιλάνε χαμηλόφωνα…
Ένας πυροβολισμός αρκούσε για να κινητοποιηθούν οι εσώτεροι μουδιασμένοι κόσμοι μας.
Ο σκυφτός κόσμος βγήκε στους δρόμους και εκεί κάπου η πλάτη του ίσιωσε, η φωνή του δυνάμωσε και η γροθιά του έσφιξε …κρατώντας μια πέτρα αυτή τη φορά…
Άλλος την 'εξoστράκισε' κατά της αστυνομίας, άλλος κατά υπουργείων, τραπεζών, πολυκαταστημάτων άλλος κατά του μαγαζιού του αφεντικού του.
Άλλος την κράτησε μέχρι το τέλος της πορείας στα χεριά του και την έστρεψε με θυμό σε μια στάση λεωφορείου…
Η πόλη μας κάηκε και ομόρφυνε…
Και ακόμα ομορφαίνει…
Οι μέχρι πρότινος ‘αγανακτισμένοι πολίτες’ μετατρέπονται σε εξεγερμένους που απ’ τα μπαλκόνια τους, πετούν γλάστρες στις διμοιρίες. Πελάτες καφετεριών καλύπτουν τα πρόσωπά τους με τρέντυ κασκόλ και εξφενδονίζουν τασάκια, μαθητές φορούν κουκούλες και λιθοβολούν αστυνομικά τμήματα.
Δεν έχουμε μια ορατή χούντα για να την ανατρέψουμε γι αυτό και η ουσιοποίηση του Άλλου επιτελείται καλειδοσκοπικά… παντού…σε όλα…
Τα πήρε και τα σήκωσε.
Μετανάστες πάνε μια βόλτα στο Γερμανό έτσι όπως χρόνια την ονειρεύονταν, με τους φίλους τους, με αυτούς που περπάτησαν μίλια για να ρθουν εδώ κι ένα απ’ τα χιλιάδες ‘ουφ’ της καθημερινότητάς τους αρκούσε για να τσακίσει τη βιτρίνα και τα ρολά. Πήραν τα πάντα, δεν πλήρωσαν τίποτα… κατούρησαν και την είσοδο φεύγοντας…
Στου Zara είχε εκπτώσεις για όλους μας και στο Βασιλόπουλο του πουλιού το γάλα ήταν δωρεάν…
Συνέβη και στην Αργεντινή πριν λίγα χρόνια, συνέβη και στη Γαλλία πιο πρόσφατα.
Το ταξίδι του δυτικού κόσμου με τελικό σταθμό την συγκρότηση της ιδιότητας του πολίτη είχε πρώτη, δεύτερη και τρίτη θέση. Η πρώτη τώρα έχει το πρόβλημα.
Οι άλλες δυο εξεγείρονται.
Ο δρόμος της κανονικότητας και της μη-κανονικότητας στα πλαίσια της αστικής δημοκρατίας ίσως να οδηγούν στο ίδιο αποτέλεσμα. Να ανατραπεί η κυβέρνηση και να τη διαδεχτεί το ΠΑΣΟΚ ή να προαχθεί ο Σαρκοζί από υπουργός εσωτερικών σε πρόεδρο της χώρας…είναι όμως διαφορετικές διαδρομές.
Η ανάταση της εξέγερσης μένει ως βίωμα που κρατάει για καιρό.
Το να σπας τα πεζοδρόμια και να εξoστρακιζεις τα μάρμαρα απέναντι σε ότι σε στριμώχνει σωματοποιείται. Γίνεται habitus. Τρόπος ανάμεσα σε άλλους τρόπους, πιθανή ανάμεσα σε άλλες πιθανές δράσεις… είναι-ήδη-εκεί και ανα πάσα στιγμή κινητοποιείται…
Η κρατική βία πρέπει να απαντιεται σε όλα τα επίπεδα και με όλους τους τρόπους. Η μικρο-βία της ανέχειας πρέπει επίσης να απαντιεται.
Η σύνδεση των δυο έχει γίνει ορατή πλέον στον κόσμο.
Δεν εμπιστεύομαι καθόλου αυτό που ονομάζεται λαός, μέσος Έλληνας, καθημερινός άνθρωπος… Συνήθως είμαστε απέναντι και θα συνεχίσουμε να είμαστε και στο μέλλον.
Στη συγκεκριμένη όμως χωροχρονική συγκυρία είμαστε μαζί.
Είμαστε όλοι (εν δυνάμει) κουκουλοφόροι.
Δε μπορώ να σκεφτώ κάτι άλλο και στην παρούσα φάση δε μπορώ να το σχετικοποιήσω περισσότερο.
Η σχετικοποίηση θα οδηγούσε το πολύ στο να χαρακτηρίζουμε τις ενέργειες της αστυνομίας ως βία και να βάζουμε εισαγωγικά στην ίδια λέξη όταν μιλάμε για τις πέτρες των μαθητών, τις μολότοφ των αναρχικών, τις μπογιές των αριστερών, τα πλιάτσικα των μεταναστών…
Δεν μιλάμε για τη συνάντηση δυο πολιτισμικών τροπικοτήτων, της κρατικής βίας απ τη μια και της βίας των πολιτών από την άλλη. Θεωρώ πως αυτή η σχετικοποίηση είναι εξαιρετικά επικίνδυνη.
Οι πολίτες ερωτήθηκαν…
Αν θέλουν βαριά φορολογία, ανεργία, ακρίβεια, υποβαθμισμένη υγεία, εκπαίδευση, αστυνομοκρατία στους δρόμους, στρατόπεδα συγκέντρωσης, αν θέλουν να πληρώσουν την παγκόσμια κρίση και τα ντόπια σκάνδαλα από την τσέπη τους… κι εντέλει αν θέλουν να τους πυροβολούν κακομαθημένοι και μισάνθρωποι δημόσιοι υπάλληλοι…
Και απάντησαν…
Ο καθένας μας αυτές τις μέρες έχει απαντήσει με το δικό του τρόπο στα παραπάνω ερωτήματα…
ενώ κάποιοι (λίγοι) διακρίνουν τη λεπτή γραμμή που τα διαπερνά και τα συνδέει.
Όλα θεμιτά.
Τα υποκείμενα ερωτηθήκαν από την εξουσία…
Τους ζητήθηκε να σχολιάσουν την πρόταση για τις ζωές τους…
Για το πώς θα βιώνουμε -την -ύπαρξη -μας -στον -κόσμο.
Τα υποκείμενα τη συγκεκριμένη στιγμή δεν υποχρεούνται να προτείνουν… αλλά να σχολιάσουν…
Ίσως δεν έχουν πρόταση για έναν άλλο κόσμο αλλά σίγουρα απαντούν αρνητικά στο ερώτημα αν τους αρέσει αυτός που ήδη υπάρχει.
Αυτό αισθάνομαι πως συμβαίνει γύρω μας τις τελευταίες μέρες.
Στις προτάσεις θα διαφωνήσουμε…κι εκεί θα ξαναχωριστούμε ατέρμονα καλειδοσκοπικά και πάλι… και πάλι… αλλά τώρα είμαστε ακριβώς στη στιγμή της απάντησης που κάποιοι βαφτίζουν εξέγερση…
Τη στιγμή της αλληλεγγύης.

( via )