Θωμάς Γκόρπας vs Κώστας Καρυωτάκης

Αλλά κανείς δεν φεύγει

Πόλη κρυόκωλη και πόλη αργόμισθη και πόλη σαφρακιασμένη πρόωρα

γερασμένη κιτρινιάρα κομπλεξικιά φτωχοπουτάνα… Πάντες

οι χτεσινοί πρεντζόβλαχοι και βρωμοποδαράδες ριγούν από ευτυχία

μέσα στην αγκαλιά σου πλήρως ικανοποιημένοι γαμώντας τα μοτοσακό τους

τα μηχανάκια τους τις μηχανάρες τα αυτοκίνητά τους

πληρώνοντας την βεντζίνα τους σαν κατσικίσιο γάλα και οι μαμάδες

απαυτώνονται τηλεοπτικώς αγοράζουν στα σούπερ μάρκετ το καταπέτασμα

για τα… παιδάκια τους…


Κι ω Ποίηση ζητιάνα των ρυθμών που δεν υπάρχουν πια προδομένη των μαγικών

λέξεων που μαγαρίστηκαν από τους μαγαρισμένους του κώλου….

Κι ω μολόχες χάραμα κρύο νερό γλυκά φιλιά σπουργίτια ευκάλυπτα

νεράντζια μούρα αγκινάρες και κεράσια τριφύλλια και σανά χρώματα

ξεθωριασμένα ήχων πια άλλων αστέρων τι να κάνετε πια καημένα

πώς να πολεμήσετε…

Βλαχιά της πόλεως λέπρα της πόλεως νέφος της πόλεως τα στήθια

σάπιες βάρκες κι ο καθαρός αέρας μόνο στ’ απομονωμένα χωριά κι αυτά μόνο για τους τουρίστες …

Λες αυτό το τσιμέντο να πεθάνει μια μέρα; Λες κάποτε η μέρα να

ξημερώσει νύχτα και η νύχτα να πέσει μέρα;

Κι ω εργατικές τραγιάκες φαρμάκια και περηφάνιες και τα λουλούδια

της μανούλας σου Απόστολε Χατζηχρήστο κι ω κόλπα μαγικά κι

ονειρεμένοι καφενέδες και το μπαγλαμαδάκι σου ρε Γιώργιο Μπάτη.

Χαθήκαμε

Χεστήκαμε στο τάληρο

Μπερδεύτηκαν τα μπούτια μας.   

Θωμάς Γκόρπας

Σε παλαιό συμφοιτητή

Φίλε, ἡ καρδιά μου τώρα σὰ νὰ ἐγέρασε.
Τελείωσεν ἡ ζωή μου τῆς Ἀθήνας,
ποὺ ὅμοια γλυκὰ καὶ μὲ τὸ γλέντι ἐπέρασε
καὶ μὲ τὴν πίκρα κάποτε τῆς πείνας.

Δὲ θά ῾ρθω πιὰ στὸν τόπο ποὺ ἡ πατρίδα μου
τὸν ἔδωκε τὸ γιόρτασμα τῆς νιότης,
παρὰ περαστικός, μὲ τὴν ἐλπίδα μου,
μὲ τ᾿ ὄνειρο ποὺ ἐσβήστη, ταξιδιώτης.

Προσκυνητὴς θὰ πάω κατὰ τὸ σπίτι σου
καὶ θὰ μοῦ ποῦν δὲν ξέρουν τί ἐγίνης.
Μ᾿ ἄλλον μαζὶ θὰ ἰδῶ τὴν Ἀφροδίτη σου
κι ἄλλοι τὸ σπίτι θά ῾χουν τῆς Εἰρήνης.

Θὰ πάω πρὸς τὴν ταβέρνα, τὸ σαμιώτικο
ποὺ ἐπίναμε γιὰ νὰ ξαναζητήσω.
Θὰ λείπεις, τὸ κρασί τους θά᾿ ναι ἀλλιώτικο,
ὅμως ἐγὼ θὰ πιῶ καὶ θὰ μεθύσω.

Θ᾿ ἀνέβω τραγουδώντας καὶ τρεκλίζοντας
στὸ Ζάππειο ποὺ ἐτραβούσαμεν ἀντάμα.
Τριγύρω θά ῾ναι ὡραῖα πλατὺς ὁ ὁρίζοντας,
καὶ θά ῾ναι τὸ τραγούδι μου σὰν κλάμα.

Κ. Καρυωτάκης