μια πόλη εκπληκτικών ατμοσφαιρικών φαινομένων

// του Henry Miller, απόσπασμα από το βιβλίο του "ο κολοσσός του Μαρουσιού" //

«Βημάτιζα αργά στο πάρκο τραβώντας κατά τον Ναό του Διός. Μικρά τραπεζάκια δίπλα και κατά μήκος των σκονισμένων μονοπατιών ήσαν τοποθετημένα με τρόπο θα έλεγες τυχαίο: ζευγαράκια κάθονταν εκεί ήσυχα στα σκοτεινά, μιλώντας χαμηλόφωνα, πάνω από ποτήρια γεμάτα νερό. Ποτήρια με νερό... παντού έβλεπα ποτήρια με νερό. Μου έγινε κάτι σαν έμμονη ιδέα. Άρχισα να σκέφτομαι το νερό σαν μια ανακάλυψη, ένα νέο ουσιαστικό στοιχείο της ζωής. Αέρας, γη, νερό, φωτιά. Για την ώρα, το νερό είχε γίνει το πρώτιστο στοιχείο. Βλέποντας αυτούς τους ερωτευμένους να κάθονται έτσι στα σκοτεινά πίνοντας νερό, να κάθονται γαλήνια και να κουβεντιάζουν χαμολόφωνα, ξυπνούσε μέσα μου ένα θαυμάσιο αίσθημα για τον ελληνικό χαρακτήρα. Η σκόνη, η ζέστη, η φτώχεια, η γυμνότητα, η διακριτικότητα αυτού του λαού, κι αυτό το νερό παντού, μες στα μικρά ποτήρια, τα ακουμπισμένα ανάμεσα στα ήσυχα και τα ήρεμα ζευγάρια, όλα αυτά μου έδιναν το αίσθημα πως υπήρχε κάτι το ιερό σ’ αυτόν το χώρο, μια τροφή που συντηρούσε. Περπατούσα μαγεμένος εκείνη την πρώτη νύχτα στο Ζάππειο.
(..) (σ.σ. η Αθήνα) είναι αδέξια, συγκεχυμένη, αβέβαιη για τον εαυτό της. Έχει όλες τις παιδικές αρρώστιες και κάτι από τη μελαγχολία και μοναξιά της εφηβείας. Ωστόσο έχει διαλέξει θεσπέσιο λίκονο για την ανάπτυξή της. Στο ηλιόφως λάμπει σαν πετράδι. Το βράδυ σαν αστράφτει με χιλιάδες φώτα που φαίνονται ν’ αναβοσβήνουν με ταχύτητα. Είναι μια πόλη εκπληκτικών ατμοσφαιρικών φαινομένων: δεν έχει θαφτεί στη γη – αιωρείται συνέχεια σ’ ένα φως που αλλάζει, χτυπά με ρυθμό χρωματικό. Νιώθει κανείς αναγκασμένος να περπατά συνέχεια, να κινείται προς αυτό το όραμα που ολοένα υποχωρεί.»