"Λα καταστασιόν τρεζ απελπιστίκ, μον Ντιε..."

Δυο μικρές ιστορίες, ενώ εξελίσσονταν τα Δεκεμβριανά του 1944, όπως τις κατέγραψε στα "Τετράδια Ημερολογίου" του ο Γιώργος Θεοτοκάς:

α. Ο Λάμπρος Καλλιφρονάς, παλαιός δήμαρχος Αθηναίων (1895), μένει στο ισόγειο, σε ένα διαμέρισμα φορτωμένο προγονικές προτομές και εικόνες και αναμνήσεις του ελληνικού 19ου αιώνα. Ενενήντα χρονώ. Αφεντάνθρωπος καλά διατηρημένος, κομψός και ευγενικότατος, περήφανος για το όνομά του [...] όμως δεν καταλάβαινε καλά τι γίνεται και δεν ακούει τους θορύβους της μάχης. Διαμαρτύρεται λοιπόν για τη φτώχεια του φαγητού που του σερβίρουν. Του εξηγούν ότι έξω γίνεται κομμουνιστική επανάσταση, μα δεν το παραδέχεται. "Φωνάζει ο κόσμος κι εσείς οι γυναίκες τα μεγαλοποιείτε".

β. Το απόγεμα της 11ης Δεκεμβρίου, ο Θεοτοκάς κυκλοφορούσε μαζί με τον Κατσίμπαλη (το Γιώργο, ντε, τον επονομαζόμενο και "Κολοσσό του Μαρουσιού"), ο οποίος είχε βγει κρατώντας ένα άδειο γαλόνι για να αγοράσει κρασί και διαμαρτυρόταν γιατί δεν έβρισκε.

"Ο καθένας με τον πόνο του".

Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις της εποχής μας είναι άσχετη, γιατί, ως γνωστόν, οι ιστορικές αναλογίες δεν επαρκούν, τα πρόσωπα είναι άλλα, οι εποχές και οι καταστάσεις διαφορετικά απελπιστικές, η ιστορία επαναλαμβάνεται μόνον ως φάρσα και άλλα - που βαριέμαι να σου εξηγώ. Θα σου έβαζα και τραγουδάκι, αλλά πνίγομαι-όχι από την αιθαλομίχλη...