είναι δουλειά;

// απόσπασμα από το βιβλίο του Λένου Χρηστίδη "τα χαστουκόψαρα" // 

Θυμάμαι μια ιστορία που μου είχε πει ο Γιώργης, ένας φίλος, κάπου. Ήτανε μια φορά τρεις τύποι με μούσια και μαλλούρες ως τα γόνατα και η γκόμενα του ενός, μια Ιταλίδα ονόματι Πάολα, μέσα σ’ ένα Mini Cooper και πηγαίνανε εκδρομή. Η Πάολα οδηγούσε, ένας μαντράχαλος δίπλα της και δύο μαντράχαλοι πίσω. Τώρα, κάπου, σε κάποιο σταθμό χωροφυλακής, πέφτει ένα σήμα ότι κάποια Πάολα, Ιταλίδα, ξέρω γω, έχει δοσοληψίες και πάρε δώσε και νταραβέρια και δεν-ξέρω-γω-τι και ότι πιάστε την. Και γίνεται μπλόκο. Και σταματάει το Mini. Και κατεβαίνει ο αρχιχωροφύλακας της περιοχής μ’ ένα φακό. Βράδυ. Και φωτίζει τα πρόσωπα των επιβατών. Είπαμε: τρία αρχιφρικιά και μία κοπέλα. Και ρωτάει: «ποιός από σας είναι η Πάολα;» Σιγή. Κι ένας απ’ τους μουσάτους λέει με ψιλή φωνή: «Εγώ».

Δεν ξέρω τι ακριβώς θέλω να πω μ’ αυτό, όμως όποτε βλέπω μπάτσο αυτό θυμάμαι. Έναν τύπο που βλέπει τρεις πιθήκους και μία κοπέλα σαν τα κρύα τα νερά και ρωτάει ποια είναι η Πάολα. Δηλαδή ποια ήθελες να ‘ναι; Ο Νεάτερνταλ ή ο Χόμο Σάπιος; Τέσσερα άτομα, τρία με μούσια, ένα γλυκό μουτράκι. Εσύ ποια λες να είναι η Πάολα;

(..)

Δεν ξέρω πολλές φορές το σκέφτομαι, ότι εντάξει, άνθρωποι είναι κι αυτοί, ένα μισθό παίρνουν και τα ρέστα. Στ’ αρχίδια μου. Να βρουν άλλη δουλειά. Και σιγά το μισθό. Δουλειά, να βαράς τον άλλον είναι δουλειά; Δεν είναι. Είναι εκδίκηση. Η εκδίκηση του τίποτα. Έτσι λέω εγώ και με λένε Μανόλη. 

// απόσπασμα από "Τα χαστουκόψαρα", του Λένου Χρηστίδη. εκδόσεις Καστανιώτη //